Η εικαστικός Ειρήνη Ηλιοπούλου παρουσιάζει ένα εγκώµιο στον έρωτα µέσα από µια εντελώς προσωπική εικαστική προσέγγιση της ερωτικής πράξης. Ζωγραφίζει µε σαγηνευτική εικονογραφική διάθεση, έντονη εκφραστικότητα, σαφή κινητικότητα, εµφανή δυναµικότητα και µε ελαφρά µεροληπτική αφαιρετική τάση δηµιουργεί µια τολµηρή θεµατική ενότητα ασυµβίβαστης ζωγραφικής. Αποδίδει στις συνθέσεις της µε απαράµιλλη καλλιτεχνική ευαισθησία και ποιητικότητα τη διττή υπόσταση του έρωτα, από τα άυλα ηδονικά συναισθήµατα µέχρι τις επιθυµίες του σώµατος, την απόλαυση, τον πόθο, το πάθος, την ηδυπάθεια, την ένταση µέχρι και την ικανοποίηση. Έτσι ακριβώς περιγράφει και η συγγραφέας Sarah Kane (1971-1999) στο θεατρικό της έργο Λαχταρώ τον έρωτα, «τον ακάθεκτο, τον ακατάλυτο, τον ακατάσβεστο, τον µεταρσιωτικό, τον ψυχαναλυτικό, τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή»...
Οι απεικονίσεις της Ηλιοπούλου µε έντονα στοιχεία µιας ιδιότυπης ρεαλιστικής απόδοσης, από τις τέλειες αναλογίες των σωµάτων, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των προσώπων, µέχρι και τη χρωµατική χροιά της σάρκας, εµφανίζονται σε εντελώς ουδέτερο φόντο. Παρά την εξαιρετικά επιτυχή ζωγραφική απόδοση της προοπτικής και των όγκων όλα βρίσκονται εκτός χώρου και χρόνου ενσωµατωµένα σε υπαινικτικά ή ανύπαρκτα περιβάλλοντα. Παντού επικρατεί µια έντονη ερωτική ατµόσφαιρα και η καλλιτέχνις καταφέρνει δεξιοτεχνικά να επικεντρώσει το βλέµµα του θεατή µόνον στην κεντρική θεµατική, την ίδια την ερωτική πράξη, αφήνοντας έτσι εύλογα περιθώρια για µια προσωπική πρόσληψη και προσέγγιση της εικονογραφίας της, µέσα από τη σφαίρα της δικής του φαντασίας και των συνειρµικών αισθηµάτων του.
Η απεικόνιση της ερωτικής πράξης µε εικόνες σαρκικού έρωτα ή και σχετικών συµφραζόµενων θεµάτων συγκινεί ιδιαίτερα το θεατή. Ειδικά από τα τέλη του 19ου αιώνα, που η τέχνη άρχισε να απευθύνεται σ’ ένα ευρύ κοινό, εµβληµατικά έργα τέχνης άφησαν το δικό τους στίγµα στην ιστορία της τέχνης. Με απαρχές στην προκλητική Ολυµπία του Μανέ (1863), το Φιλί του Ροντέν (1882-1888), το Κρεββάτι του Τουλούζ Λωτρέκ (1892), το Φιλί του Κλίµτ (1907), τα έργα του ερωτικού Έγκον Σίλε (1890-1918) µέχρι και το Φιλί του Πικάσο (1925). Στη συνέχεια κορυφαίοι καλλιτέχνες αφιέρωσαν έργα τους στο πάθος του έρωτα, αποδίδοντας χωρίς φραγµό και εικονογραφικούς περιορισµούς τη σχετική θεµατική, όπως και πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες µε ενδεικτικά τα έργα των Μόραλη, Τσαρούχη, Μπότσογλου, Ψυχοπαίδη, κ.ά.
Τα έργα της Ειρήνης Ηλιοπούλου µε τις αναγνωρίσιµες σχεδιαστικές, χρωµατικές, περιγραφικές και άλλες καθαρά ζωγραφικές αξίες, την αισθησιακή αµεσότητα και την άπλετη θεατρικότητα προσφέρουν από την πλευρά τους ένα νέο µορφοπλαστικό λεξιλόγιο στην ανέντακτη ζωγραφική της αβύσσου του έρωτα.
Λουίζα Καραπιδάκη
ιστορικός τέχνης