Με την Ειρήνη Ηλιοπούλου γινόμαστε μάρτυρες μιας διαφορετικής αντιμετώπισης, η οποία θα μπορούσε να μας ξεγελάσει κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι πρόκειται για Νατουραλισμό.
Τα βοοειδή είναι πάντα εκεί, επιβάλλοντας τα τεράστια σώματα τους και επιδεικνύοντας τις πληθωρικές τους μορφές....
Όσο κι 'αν προσφέρονται στο βλέμμα, δεν του παραχωρούν τίποτα περισσότερο από την ταύτιση με ένα έκπτωτο μύθο. Μοιάζει να προσφέρονται αδιάφορα η στωικά στην βαρετή επανάληψη ενός ιδεολογικού μοντέλου.
Μάταια θ' αναζητήσουμε τις καθησυχαστικές εικόνες της εικονογραφικής μας μνήμης, όσο κι' αν μερικά τοπία, φαίνονται να έχουν στοιχεία με τα οποία είμαστε εξοικειωμένοι.
Ο μη ρεαλιστικός φωτισμός θα μπορούσε να θυμίζει αμυδρά τα εξαϋλωμένα τοπία όπου πλανώνται οι φιγούρες της Αναγέννησης, τις αποχρώσεις του δειλινού, τον πανθεϊστικό συμβολισμό.
Αλλά η ματιέρα –μέσα απ 'τα ματωμένα σταξίματα [+] αλήθειας - προδίδει, μια κρυφή συγκίνηση.
Η άκρα εκλέπτυνση και η διακριτική δόση ζωγραφικής τεχνικής ,προσπαθεί να μεταδώσει αυτή την συγκίνηση, που η κοινοτοπία των θεμάτων μοιάζει να αρνείται.
Οι πόζες που είναι καμία φορά παιχνιδιάρικα ακαδημαϊκές, ή αυστηρά συμμετρικές ,αντί να μας υποβάλλουν την αίσθηση του όγκου, μας παραδίδουν σε όλη τους την έκταση την επιβλητική επιφάνεια αυτής της σαρκώδους μάζας που σχεδόν ξεχειλίζει από τα όρια του κάδρου.
Η αναπαράσταση ορισμένων βοοειδών προφίλ, εντείνει την αίσθηση της αποστασιοποίησης ,προσδίδοντας στα ζώα την όψη ομοιώματος. Εικόνες συγκινητικές, λείψανα ενός λυρισμού που έχει χάσει κάθε νόημα.
Όταν κοιτάξουμε αυτά τα ζώα κατά πρόσωπο, ξαφνιάζοντας τα, όταν το βλέμμα μας διαπεράσει αυτή την πλασματική κατάσταση, μοιάζουν να θίγονται στο ευαίσθητο σημείο τους και η υπερηφάνεια και η δυσπιστία καθρεφτίζονται στο βιασμένο βλέμμα τους, πού χει παγώσει[καρφωθεί], μέσα σ 'ένα μπλε βυζαντινής εικόνας.
Είναι αυτή τη στιγμή που τα ζώα αυτά ζωντανεύουν, το εφφέ της ζωγραφικής πλαστικότητας κερδίζει σε όγκο και οι συσπάσεις του σώματος αποκαλύπτουν μια ενέργεια που δεν είχαμε καν υποψιαστεί ,μια κρυμμένη ευαισθησία.
Ίσως είναι η άρνηση τους να γίνουν το ιδεολογικό πρόσχημα μιας κουλτούρας, η οποία μη τολμώντας να ομολογήσει στον εαυτό της τις ευθύνες που φέρει για την ίδια της την αδυναμία ,αναβαπτίζεται νοσταλγικά στα νάματα μιας μυθικής φύσης.
[+]σταξίματα χρώματος Giuseppe FRIGENI