Η Ειρήνη Ηλιοπούλου υπηρετεί από τη δεκαετία του ’80 με συνέπεια τη ζωγραφική. Η μέχρι σήμερα δουλειά της την έδειχνε να παραμένει πιστή στην απεικόνιση προσώπων, τοπίων ή γενικότερα στιγμιο- τύπων, τα οποία η ίδια χρησιμοποιούσε ως αφορμές για να «μιλήσει» για την κρυμμένη ομορφιά της καθημερινότητας και να αναδείξει τις δυνατότητες που της παρείχε το ίδιο το μέσο με το οποίο την απέδιδε, η ζωγραφική. Κι όμως, παρά την εφησυχαστική συνήθως εικόνα των έργων της, ελλόχευε πάντα σε αυτά, υποστηριζόμενη και από τις τεχνικές που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνις, μια άλλη πραγματικότητα, που μαρτυρούσε με μία δόση μελαγχολίας την αναφορά της στο παρελθόν, ιστορικό και μυθικό.
Η τελευταία έκθεση της Ειρήνης Ηλιοπούλου στην Αθήνα το 2004 ολοκληρώθηκε εντυπωσιακά με μπαλόνια να αιωρούνται σε υπαίθρια πανηγύρια, με εφήβους και νυμφίδια καβάλα σε αφηνιασμένα αλογάκια του καρουσέλ που χάνονται καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα… κάτι σαν προάγγελος της παρούσας ενότητας έργων. Μια έκπληξη που έχει δρομολογηθεί εδώ και αρκετά χρόνια και έχει παραμείνει μυστική ως τώρα. Σε αυτή την ιδιαίτερα προσωπική έκθεση, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα παιδιά. Σαν ονειρικά επεισόδια, αυτοί οι καινούργιοι πίνακες εξερευνούν εκείνες τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας που αποτελούν συνάμα ενδόμυχες ενθυμήσεις και οικουμενικά αρχέτυπα – οι ιστορίες της Ειρήνης. Εδώ η ζωγράφος μάς χαρίζει θησαυρούς μικρών κοριτσιών – πολυαγαπημένα παιχνίδια και ενθύμια που ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Στα έργα αυτά, αναδιφά το υποσυνείδητο, διερευνώντας την έννοια της «μνημονικής οθόνης» – το πώς θυμόμαστε, αναπαριστούμε ή ακόμα και επινοούμε τις ιστορίες του παρελθόντος μας. Τα πρόσφατα έργα της αντανακλούν την αμφίσημη φύση αυτών των αναμνήσεων, την απατηλότητα των ονείρων και τον τρόπο με τον οποίο η ζωγράφος μεταγράφει αυτή τη συγκεχυμένη κατάσταση στον καμβά.
Η προηγούμενη έκθεση της Ειρήνης Ηλιοπούλου, [οι Μικροί Τροπικοί 2009], περιλάμβανε φανταστικά ταξίδια και ονειρικές περιπέτειες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν σχολιαρόπαιδα. Οι πίνακες γεννήθηκαν έπειτα από μακρά κυοφορία, από μια μεγάλη περίοδο ενδοσκόπησης ύστερα από μια οδυνηρή προσωπική απώλεια. Περισυλλέγοντας ενθυμήσεις και πλάθοντας εκ νέου με τη φαντασία της τα παιδικά της χρόνια, κατά κάποιο τρόπο αναδημιούργησε την ιστορία της. Η νέα σειρά από πίνακες αφορά την αναδημιουργία εαυτού, τον επαναπροσδιορισμό της προσωπικότητας της καλλιτέχνιδας και της γυναίκας ως ατόμου.