«Ερωτική πράξη! Μοιάζει άλλωστε η ζωγραφική µε την ερωτική πράξη όσον αφορά τη µέγιστη ένταση στην οποία βρίσκεσαι και νιώθεις για τον άλλον ή για το άλλο, δηλαδή το έργο που έχεις απέναντί σου! Η ένταση της επιθυµίας στη ζωγραφική ξεπηδάει απρόσκλητα από τις χαραµάδες των αντιθέσεων, τα σβησίµατα, τις ανατροπές, τις διορθώσεις και τις επαναλήψεις». Αυτά έγραφε η Ειρήνη σε ένα σηµείωµα που µου ενεχυρίασε στο περιθώριο της πρώτης συνέντευξης που κάναµε µε αφορµή την έκθεσή της Mare Mineralis. Αλλά αυτός ο παραλληλισµός µεταπήδησε µε την αξία του από το «περιθώριο» του µονόστηλου στον κεντρικό τίτλο του κοµµατιού που δηµοσιεύτηκε στο Βήµα της Κυριακής 8 Μαρτίου 2015: «Η ζωγραφική µοιάζει µε την ερωτική πράξη»…
Ο τίτλος λεξικοποιούσε τη διάχυτη αίσθηση που µε τύλιγε όλο και πιο έντονα, όσο βρισκόµουν στο εργαστήριο της Ειρήνης, ότι εδώ ολοκληρώνεται ένας έρωτας µε τη ζωγραφική. Αγνοούσα, βεβαίως, ότι δίπλα µου, στα µυστικά και απόρρητα µπλοκ του 2014, υπήρχε και η ζωγραφική του έρωτα. Αργότερα, όταν κέρδισα την εµπιστοσύνη να γίνω ένας από τους ελάχιστους κοινωνούς των ερωτικών σχεδίων της Ειρήνης, έµεινα µετέωρος µεταξύ των δύο πολύ ισχυρών προκλήσεων, προς το φύλο µου και προς την αισθητική µου. Ποιο βάραινε περισσότερο; Η φύση µου ή η ζωγραφική;
Στα ζωγραφισµένα µόνο µε µολύβι αρχικά σχέδια, η ερωτική ένταση εκδηλωνόταν µε απόλυτη διαύγεια, µε τη δύναµη της γραµµής, αφήνοντας ελεύθερη τη φύση να επιβληθεί στη ζωγραφική. Η Ειρήνη δεν πίστεψε ποτέ ότι η ζωγραφική είναι αθώα, ούτε και γι’ αυτά τα σχέδια το πιστεύει. Εκείνο που ήθελε ήταν να βάλει σε αυτά περισσότερη ζωγραφική. Γι αυτό τα υπέβαλλε, όπως συνηθίζει, στην αρχέγονη κάθαρση του κατακλυσµού. Για εκείνη, η ζωγραφική είναι µια περιπέτεια εν εξελίξει. Το καλό που εµφανίζεται από την αρχή στην επιφάνεια του τελάρου, σε δεσµεύει να µπεις στην περιπέτεια του καλύτερου. Η δηµιουργός καραδοκεί να αναδυθεί µέσα από τα νερά που κατακλύζουν το έργο το τυχαίο και να γίνει συνειδητό κοµµάτι της σύνθεσης. Θυσιάζει µικρές βεβαιότητες για χάρη του καινούργιου που θα έρθει. Κι έρχεται πάντα.
Ο Ζαν Πολ Σαρτρ µας θύµισε ότι δεν υπάρχει άλλος έρωτας εκτός από αυτόν που οικοδοµείται και πραγµατώνεται. ∆εν υπάρχει αφανής, αλλά φανερός, εκδηλωµένος, έρωτας. Καθώς τα υδροχρώµατα ρέουν επάνω στο σχέδιο, «λειώνουν» τα πρόσωπα, ενοποιούν τα κορµιά, σκεπάζουν µε ένα πολλά υποσχόµενο χρωµατιστό σύννεφο τις οµιλούσες έντονα λεπτοµέρειες, µετουσιώνοντας τον ρεαλισµό της γραµµής σε ατµόσφαιρα. Τα χρωµατισµένα το 2017 και το 2018, σχέδια κερδίζουν σε οικειότητα και πάθος, παραµένοντας «άσεµνα», που πάει να πει ειλικρινή, και προκλητικά για το σώµα, το νου και τις αισθήσεις. Ως εκ τούτου, η έκθεσή τους φαντάζει τόλµηµα, αλλά, για όσους την γνωρίζουν καλά, είναι φυσική εκδήλωση του χαρακτήρα της. Γιατί η Ειρήνη, εκτός από το τελάρο ακούει, πριν απ’ όλους, τη ρηξικέλευθη και τολµηρή φύση της και στη ζωγραφική και στη ζωή της, που της λέει ότι δεν έχει νόηµα να κάνεις κάτι που ήδη ξέρεις να κάνεις καλά.
Νίκος Γ. Μαστροπαύλος
δηµοσιογράφος