Ένα μεγάλο απαγορευτικό «Χ», από δύο νοητούς άξονες που δημιουργούνται ο ένας από την παλέτα , μέχρι το αριστερό χέρι και ο άλλος, από το δεξί χέρι κάτω από την παλέτα, μέχρι τα φθαρμένα από την δουλειά πινέλα. Φαντάζομαι πως δεν είναι σκόπιμο το εμπόδιο στην σύνθεση, όμως λόγω αυτού, δεν κατάφερα να μπω στο έργο και να ταυτιστώ μαζί της.
Θυμίζει της αγέρωχες γυναίκες της Τέχνης, το ξέρει πως είναι μια από αυτές. Αρρενωπά σχεδόν χαρακτηριστικά, μόνη τρυφερότητα, ο πλούσιος όγκος των μαλλιών και ένα καλό φόρεμα, όχι αυτό του εργαστηρίου, αλλά το όμορφα ραμμένο αστικό ρούχο, που θα δώσει πληροφορίες για την κοινωνική της τάξη και αυτό, όχι τόσο για να προσθέσει κάτι στην την θηλυκότητα της αλλά για να εκμεταλλευτεί ζωγραφικά τις πλούσιες πτυχές και τις γυαλάδες του μεταξωτού υφάσματος ,που φαίνεται πως το καταχάρηκε ζωγραφίζοντάς το.
Και όλα γύρω από ένα σφιχτό κεφάλι με σφιγμένο στόμα, γεμάτο ενέργεια και δύναμη συγκεντρωμένη και ένα δυνατό φώς στο μάγουλο και κυρίως στον γιακά, σαν το «αληθινό μάτι» του έργου και το κέντρο της σύνθεσης. Όμως τα μάτια της κρυμμένα σε όμορφη σκιά, δεν θέλει να μιλήσει για το βλέμμα της, δεν θέλει να ωραιοποιήσει την μορφή της, την αντιμετωπίζει όμως με απίστευτη πλαστικότητα,
«αυτό είμαι εγώ, είμαι το έργο μου και σας μιλώ μέσα από εργαστήριό μου, λιτό, με δύο καβαλέτα .Και στο μπροστινό, φτιάχνω το πορτρέτο μου σε ένα τελάρο με αδρό λινό για να φαίνονται οι κόκκοι στις διαφάνειες, σαν αυτό που έχω δει να ζωγραφίζει ο Βελάσκεθ και οι άλλοι Άγιοι της Τέχνης».
Ειρήνη Ηλιοπούλου
Κείμενο για το αυτοπορτρέτο της Θάλειας Φλωρά Καραβία το 2021, στον Γιώργο Μυλωνά
Liberal.gr